کاربرد زبان فارسی در میان اعراب خوزستان

مردم خوزستان از دو گروه بزرگ قومی فارس در شرق استان و عرب در غرب آن تشکیل شده اند. اعراب، یکی از معدود گروه های قومی و زبانی کشور هستند که زبان گفتاری آنان به شاخة زبان های ایرانی از خانوادة هند و اروپایی، تعلق ندارد. همة اعراب خوزستان به گونة متجانس و محلی زبان عربی تکلم می کنند.                 جابجایی و اسکان گروه های کوچنده (لر، بختیاری و عرب) از یکسو موجب پیدایش گروه های زبانی مختلط عربی و فارسی در بخش خاوری شده است و از سوی دیگر، اقلیت های  فارسی زبان در شهرهای بخش باختری اسکان یافته اند. بنابراین، سه گروه زبانی نسبتا همگون تک زبانه، دوزبانه و گروهی که به زبان مختلط سخن می گویند، در استان وجود دارد.                 گویش عربی خوزستان یکی از عناصر تشکیل دهندة هویت عرب ایرانی است. سه مفهوم اساسی را می توان در نظر گرفت : عربیت، ایرانیت و فارس (یا عجم) شدگی. گسترش زبان فارسی به عنوان زبان میانجی و زبان آموزش، مانع از دوزبانگی پایدار عربی و فارسی در میان اعراب نشده است، در حالی که دو زبانگونگی (کاربرد همزمان فارسی و گویش محلی) در میان فارسی زبانان، به زیان گویش های محلی فارسی، با شتاب رو به کاهش است که به پیدایش تک زبانی گرایش دارد. این گویش ها که هنوز با رویکرد علمی زبان شناختی به درستی شناخته نشده اند، محمل جنبه های گوناگونی است که روی هم، شیوة اصیل حیات و فرهنگ ایرانی را با همة تنوع قومی و زبانی اش تشکیل می دهد.